தங்கமலை ரகசியம்

ThangamalaiRagasiyam, afet politikalarının çatışmasının hümanizm ile çeliştiği bir hikayeyi konu alan çarpıcı bir Tamil sineması üretimini seyirciyle buluşturdu. K.Balu imzalı bu seyrek rastlanılan unutulmaz film, sadece heyecanlı olmakla kalmayıp, etkileyici anlatım ve canlı senaryosuyla gönüllere dokunan Tamil sineması adına nadir eserlerden biri. Hikaye, ebeveynlerinin sevgisinden mahrum bırakılan bir adamın yabancılaşma deneyimleri üzerine kurulmuş durumda. Sivaji Ganesan filmi açılış sahnesinden itibaren ikna edici bir oyunculuk sergiliyor ve köylüleri sürekli tedirgin edip şakalar yapıyor. Ancak devamında ormanda mücadele ettiği sahnelerde bile verdiği enerjiyi sürdürüyor. Sivaji'nin karakterini evcilleştirip biçimlendirmekle görevli kahramanın rolü için seçilen Jamuna ise müthiş bir performans sergiliyor. Onu kraliçe rolünde görmek bir ayrıcalık ve göz alıcı bir yetenek ona eşlik etti. Elbette başrolde olsa da ilk defa böyle bir rol ile seyirci karşısına çıkması ve sahnedeki duruşuyla izleyiciler için yeni bir sürpriz sayılabiliyor. Kavga etmediği ve savaşmadığı sahnelerde dahi karakteri büyük bir ciddiyetle canlandırması onun profesyonelliğini gösteriyor. Oyuncu kadrosunda harikalar yaratan M.N.Nambiar, kötü adam rolüne muhteşem uymuş. T.S.Balaiah filmde etkili. R.S.Manohar hayranlıkla izleniyor. M.R.Radha, Mama rolüyle dikkat çekici. Nagesh, kusursuz bir oyunculuğa imza atıyor. K.Veeramani de etkileyici. S.A.Ashokan göz kamaştıran bir performansla seyirciye yüreğini açıyor. Thengai Srinivasan, komik şakalarından uzak duruyor ve çok yönlülüğünü göstermek için ciddi bir karaktere bürünüp etkili bir şekilde canlandırıyor. S.V.Ranga Rao da kral rolünde ikna edici bir performans sergiliyor. Kral Kaala Bhairava rolünde Malayattoor Ramakrishnan Tamil-Malayalam bir tat getiriyor ve tüm ekibin performansına katkıda bulunuyor. Thangamalai Raghasiyam birçok açıdan Tamil sinemasındaki hümanizmi ve içtenliği öne çıkarıyor. Toplumu, bir türban ya da bir grup işkencecinin saldırılarından özgürleştirmek sadece kişisel özgürlüğün yaşama geçirilmesi ve yürek yakan şefkatin ve sevginin ifade edilmesiyle gerçekleşebilecektir. Sivaji'nin son savaş sahnesi de izleyiciyi Parasakthi'nin (1952) son bölümündeki Thalapathy'yi akıllara getiriyor. Ve bugün de izleyicilerin yüreğine dokunuyor.