Nadia

Bu yari-autobiyografik kısa filmde yönetmen Jean-Michel Barjol, dünyadaki adaletsizlikleri öğrendikten sonra soğukkanlılığını kaybeden ve tomurcuklanan bir sinemacı arkadaışı Jean Eustache'e karşı duygularını ifade ediyor. Barjol, kişisel ve politik isyanın dokunuldu bir örgüsünü yaratmak için vuruş anlatımı, belgesel görüntüleri ve ihtiraslı Jazz müziğin yenilikçil bir şekilde harmanlıyor. Özü itibariyle, bu film, görünürde anlamsız bir dünyada umut ve anlam özlemiyle gençlerin bu dünyada yaşadığı siyasal ayaklanmaların yanı sıra hayat ve ölüm arasında samimi bir felsefi tefekkür sunuyor. Barjol, büyük basından alıntılar, sinirletici belgesel resimleriyle, bununla birlikte karmaşık bir çamuru politik ideasını bakıyor. Filmin beraberinde siyasal fikirlerini de ortaya koyarak, karamsar gençliğin, kaybın ve 1960'lar karşı kültürünün karmaşık bir imgeler örgüsü çizmek için büyük basından alıntılar ve nadide Jazz müziğini bir araya getiriyor. Geçen bir jenerasyonun dikkate değer bir zaman kapsülü olmasıyla, bu film sinemasal gençlik ve isyan öfkelerini dikkate değer bulanlar ve özellikleler için özel bir ilgi alanı olacak. Fransız Yeni Cannes etrafında olgun bir şekilde ilginin ve dikkatleri üstüne toplayacak. Aynı zamanda, dikkatle hazırlanan ve özenle üretilen kişi ima eden belgesel filmlere merak duyan genel izleyici kitlesi dikkat çekecektir. Bu filmin şayet ki bir izleme imkânı çıkarsa, mutlaka ilgi duyulup izlenmesi geren bir filmdir!