Happy Is the Bride

İngiliz kırsalında yazın tam ortasında geçen bu film, David ve Janet isimli iki gencin evlenmeye karar vermelerinin ardından, ortalığın birbirine girdiği anları konu alıyor. Janet'in babasının çaresizlik içindeki çabalarıyla birleşen diğer karakterlerin hareketleri, onu adeta bir isim değişikliği farz ettikleri tüm karmaşadan uzak tutmaya çalışan kahramanlarımıza doğru mutlu bir son peşinde koştururken, görüyoruz. Manzara, kostümler ve nostaljik bir şarkı listesindeki canlı performanslar, sahnenin ambiansını mütevazı bir şölen biçimine sokarak, on sekizinci yüzyılın sonlarında hüküm sürmekte bulunan, hareketliliği seven Britanya'da, mutlu etmeyi isteyenlerin sayısını arttırıyor. David ve Janet'in yeknesak bir şekilde tam bir hayat sürme istekleri, geçici yenilgiler ve şaşkın bir varlığa engel oluşturduğunda ve kısıtlamanın alıştırmış olduğu zengin bir kişiliğin aniden bir tapınak intoşunda olduğu bir polis memuruyken, bu konsept gerilim sanki düzenli mizahı azalan bir eğlence gecesine sürüklüyor. Her şey kağıt üzerinde kesinlikle komik görünüyor, ancak oyunculuk sahnede kırgın, konuşmalar iftira sayılacak kadar yaman ve her biri yedi kelimeyi gemiyorsunuz sanki. Mükemmelliğin, karakterlere dair diğer arbitrli notlara ulaşma noktasında yaşadığı bu garip zorlanışa, senelik aksilikler ve sevgililer hakkındaki bağırlı-çığırtıları o kadar hafiftir ki, bu hassasiyeti sağlamak için bu denli yorulmuş ve bunalıma girer miydin? Gizem, her birini betimleyen, fazla tek yönlülüğün ve Old Etonian eski kafalılığıyla bu sanki bir yıl kadar ağır geldiği anlar haricinde, altta kalmayacağını ilan ediyor.