Le voyageur sans bagage

Bavulsuz Yolcu, unutulmuş kimlikler, savaşın aşındırıcı etkisi ve aile sevgisinin genellikle yetersiz tazminatları üzerine melankolik bir meditasyondur. Depardon, filmin başlarında sular altında kalmış ormandan akıl hastanesindeki daha korkunç sahnelere kadar, karakterin ruh halini ve onu çevreleyen gizemi vurgulamak için etkili bir şekilde tekinsiz görüntüler kullanıyor. Film, yaşamda düzenleyici bir ilke olarak hafızaya bir övgü olarak dururken, aynı zamanda hafızanın nasıl hain veya manipüle edilebilir olduğuna dair keskin bir bakış sunuyor. I.Dünya Savaşı sonrasındaki kimliğini geri kazanan bir adam hakkında güzel çekilmiş, sessizce güçlü bir film. Önerilir.