Manoa

Venezuelalı film yapımcısı Solveig Hoogesteijn, ülkesini keşfetmek için bir yolculuğa çıkan farklı geçmişlere sahip iki Venezuelalı hakkında bir hikaye anlatarak doğru şeyi yapmak istiyor. Ancak sonuçta karakterlerden birinin karmaşık bir yolculuğu ve diğeri için bir turizm reklamı oluyor. Renata ve Jeremias Caracas'ta yaşıyorlar, Renata öğrenci kredisi borçlarıyla mücadele ediyor, bir plak dükkânında çalışıyor ve kendi plak şirketini kurmayı hayal ediyor ve Jeremias dul annesi ve yetenekli küçük kardeşiyle birlikte bir fabrikada çalışıyor. Zamanla arkadaşlıkları daha derin bir ilişkiye dönüşüyor ancak ikisi de kısmen farklı hayat deneyimleri nedeniyle bunu kabullenemiyorlar. Bulundukları durumdan bıkıyorlar ve gelecekleri karanlık gözüküyor, Renata'nın çok sevdiği eski Plymouth Duster'ına (cinsel çekicilikten yoksun klasik Mustang düşünün) binerek Karayip sahillerinden başlayıp çölden yağmur ormanlarına kadar uzanan bir yolculuğa çıkıyorlar. Hoogesteijn araba kovalamacalarından kaçınıyor ve yol boyunca muhteşem manzaraları yakalıyor. Bu da görsel bir hikaye anlatıcısı olarak yeteneğini gösteriyor. Ama önceki belgeseli "La Jaula"'da iyi işe yarayan şey burada aşırı hoşgörülü ve uzun hissettirebilir. Renata ve Jeremias birkaç espri ve sıkıntı paylaşarak geleneksel festivalleri, doğal harikaları ve yol kenarındaki tezgahları ziyaret ederken, kişisel hikayeleri inatla az gelişmiş olarak kalıyor. Renata'nın babasıyla ve erkek arkadaşıyla ilgili sorunlara değiniliyor, ancak hiç araştırılmıyor ve Jeremias'ın "kendi" Afro-Venezüella geleneklerinin bir cevap olabileceğine dair açıklaması bağlamdan kopuk. Az çok kaza sonucu birlikte yatağa giriyorlar ve yolculuklarının en önemli getirisi "Seni seviyorum" demeyi öğreniyorlar. Daha da sorunlu olanı, bu duygusal gelişimin hiçbir fark edilir bir karşılığı olmaması; film, eski rutinlerine geri dönmeleriyle sona eriyor. "Manoa" Venezüella sinemasına dair düşünceleri değiştirmeyecek. Sonunda hiçbir yere varmayan çekici bir öncüle sahip, güzel çekilmiş bir film ve Hoogesteijn'ın kurgusal olmayan hikayeleri anlatmaya daha uygun olduğunu gösteriyor.