Please Believe Me

Stüdyo komedisinde uzun süre alışılmış klişeleri değiştiren Please Believe Me, Paramount yapımı bir film için şaşkınlıkla taze bakışlar getirirken, tüm ailenin beğenebileceğini tam anlamıyla mazisi hissettiren ancak doyurucu bir yapıma imza atıyor. Ancak filmin eski olması sebebiyle bugünün seyircileri en basit tanımıyla hevesli olamayabilirler ancak genç s影nesi meraklıları, geçmişin gözde filmlerini bulgularlar. Yeterli ve akıl dolu bir yönlenmeyi de cebinde bulan film, karakterlerle aynı renkleri ahenk içinde bünyesinde taşıyan bir senaryo ve Robert Montgomery'den sağlıklı bir şekilde sarf edilen ve Sterling Hayden'in sinsice duru oyunuyla beraber özel bir karışımı ortaya koyan bu filmde destekleyici kadronun her bir ismi fazlaca dikkat verilebilir bir doyulukla mevcutlar ve bu bakımdan da bu incelemede kendi paylarına düşen zamanı aralarında bölmek kalmış. Bununla beraber de aile için iç ısıtıcı bir filme imza atmış bu şaheseri tüm aile rahatlıkla keyifle izleyebilir. Üzücü kısmı filmin zamanla ne yapmak istediğine karar verdiremeye karar verdirmese de gönül rahatlığıyla her şeyin koyun muğlacası olacağını güvenebiliriz denir. Eylemi topallayan şeyler olsa da senaryo biraz kafa karıştırıcı görünümler kazanmış olsa da senaryo dengelerini iyi sağlamayı beceriyor. Tüm mesele Yönetmen Numble'ın her iki seçeneğin de hem gerisine düşmesi ve ikisine de tam anlamıyla bağlı kalmamasından çıkıyor. Dolayısıyla zaman zaman eylemin streçlenmesi, gerilmesi dikkatlerden kaçmayan durumlardan biri oluyor. Genel anlamda teslim edildiği kurgu biraz düzenlemeden sonra kafa göz yarmayacak şekilde sahiden iyi bir vakit geçirmeye oldukça layık bir hâl alıyor ailenin her bireyi için. Ama umulmadık şeyleri dostumuzdan göremememiz bizi hayal kırıklığına sürüklüyor. 6/10